Projekt uređenja groblja za logoraše u Kamporskom zaljevu na otoku Rabu izradio je arhitekt Edvard Ravnikar 1953. godine. Memorijalni kompleks podignut je u počast žrtvama talijanskog koncentracijskog logora, koji je na otoku Rabu postojao između 1942. i 1943. godine. Projektiranje i izgradnja memorijalnog kompleksa odvijali su se u doba poslijeratne izgradnje nove države i sjećanja na žrtve Drugog svjetskog rata. Spomenik je u poratnim godinama postao jedan od najčešćih simbola borbe protiv okupatora. Većina tada izgrađenih spomenika ostala je na nivou kiparskih radova, najčešće figurativnih, koji su dominirali prostorom u koji su bili postavljeni, te su tako na najneposredniji način izražavali uspomenu na mrtve. Ravnikarova postava spomeničkih objekata u urbani ili ruralni okoliš odstupala je od stereotipnog pristupa postavi spomeničke arhitekture i obilježja u poratno vrijeme. Za Ravnikara spomenik nije nužno predstavljao dominantni prostorni element, koji sebi podređuje okolinu, već prije novu intervenciju koja bi trebala nadgraditi postojeći prostor. Okoliš, odnosno prirodni pejzaž vidio je kao okvir u koji će postaviti svoje djelo.