Reproducirati radove Ivane Franke u tiskanom (ili bilo kojem drugom mediju) moglo bi se učiniti upitnim, čak i problematičnim. To se osobito odnosi na njezine prostorne instalacije nastale unutar specifičnih arhitektonskih konteksta.

Zašto uopće pokušati prenijeti poetiku lakoće njenih filigranskih radova u dvodimenzionalni format? Neizbježno, u fotografskim reprodukcijama njezini radovi su reducirani na paušalnu informaciju iz koje je isključena višedimenzionalnost njihova doživljaja.
Gubi se neposredan odnos između promatrača i rada, izostaje dinamično otkrivanje trodimenzionalne prostornosti i perceptivnih finesa.

No radovi Ivane Franke u osnovi se ne bave samo neposrednim perceptivnim učincima – njihova  namjera nije zavođenje formom. Autentično mjesto zbivanja njezinih radova nije fizički prostor već unutarnji mentalni prostor samog promatrača, što je sasvim jasno postavljeno u radovima poput Seeing with Eyes Closed (Gledati zatvorenim očima).

U tom radu se putem snažnog pulsirajućeg svjetla u žmirećem promatraču provociraju kvazihalucinacije, čime se eksplicitno pokazuje utjecaj stimulansa retine na rad uma, odnosno mentalnog prostora.