Onda je počeo rat, tako naglo da su jedino djeca mogla da ga shvate. Oca su odveli jedne noći, a Halid je, po nekom unutrašnjem nalogu, legao kraj majke da je tješi. Majka ga je stisnula da je umalo zaplakao. U zadnjem trenutku je zakočio suze. Mjesto na kome je do maloprije spavao otac bilo je vrelo kao od pegle. Bilo mu je teško da se pomiri sa slikom majke koju je razumio jedino u paru s ocem.