Prilikom posjeta Parizu 1989. godine sa zadovoljstvom sam popio kavu u tad već legandarnom caffeu “Costes” Philippea Starcka. Interijer, namještaj, vanjska terasa, i atmosfera koji se pamti ... 1994. godine nestrpljivo sam čekao ponovni susret s tim inspirativnim mjestom. Kad tamo, šok!!!! “Costes” je porušen, a na istom mjestu izveden je “Naf-Naf” boutique, sa štedljivo zadržanom čeličnom podkonstrukcijom stubišta originalnog caffea koje vodi na galeriju dućana. Tog trenutka potvrdila mi se teza o prolaznosti i privremenosti interijera kao arhitektonske teme i nužnosti spoznaje svih ograničenja i prednosti tog zanimljivog zadatka, kog često arhitekti krivo shvaćaju i precjenjuju.