Kompleks arheološkog parka na rubu ruševina rimske metropole Salonae u današnjem Solinu zadatak je koji jednostavno traži sugovornika u arhitektu širokog spektra edukacije i senzibiliteta. Hotel Salona Palace tek je do sad izvedeni dio te projektirane, ali još uvijek nepostojeće cjeline. Položen je preko ulegnuća u terenu koji se doima nedirnutim, poput lebdećeg poklopca nad oversized zdjelom. Naime, činjenica da su taj teren arhitekti artikulirali geometrijski i sadržajno modificirajući ga s dozom nadahnute obazrivosti u upotrebljiv sustav terasa, ne dovodi u pitanje dojmovni kontinuitet zatečene reljefnosti. 

Tu konfiguracijsku udubinu hotel nadsvođuje tlocrtom u obliku latinskog križa koji je trima krakovima položen po njezinu perimetru, dočim je četvrtim, južnim krakom, konzolno ispružen nad terasom s bazenom u razini terena. Efekt konzole ne umanjuju dva okrugla tamnosiva potporna stupa, koji ostaju irelevantni u percipiranju ambijentalnog ugođaja koji pruža moćna, zasjenjena terasa. Odnosno, inzistiranju na 16-metarskoj građevinarski definiranoj konzoli na relativno malom hotelu s 44 sobe i 3 apartmana, arhitekti radije pretpostavljaju arhitektonsku interpretaciju prostornog težišta, u najboljoj maniri Venturijeve Complexity and Contradiction in Architecture. Kao što je set paralelnih linija čitljiviji kada je prekrižen i obogaćen dijagonalom, tako i pozicioniranje oslonaca križa po gornjem rubu udoline osvješćuje prisustvo iskopa kao potencijalnog arheološkog nalazišta nad kojim se građevina nalazi. Tema skretanja pozornosti suverenom arhitektonskom gestom provlači se i kroz arheološki park. 

U krajnje reduciranoj vizuri, odnosno gledajući zatvorenim očima, cijeli se hotel može predstaviti kao jedinstveni hipertrofirani artefakt izložen javnosti. Ta neočekivanost, bolje rečeno inverzija, susreće svoje uporište u Marini Abramović i Ulayu i njihovu rastanku sastajanjem na Kineskom zidu.